Nüfus, genel itibarıyla kemiyet ve keyfiyet cihetiyle insan topluluklarına verilen addır. En çok ihtiyaç duyulan topluluk, insan topluluğudur. Devletlerin güçlü olması, güçlü insan topluluklarına bağlıdır. Bunun böyle olması o topluluğun yetişip faydalı olması ile mümkün olacaktır. Dil uzatmak istemiyorum. Zarar verici nüfus, en azından tartışılan nüfustur.

Nüfusun azalması, çok sayıda ülkeyi çoğu alanlarda sıkıntıya sokmuştur. Almanya, Fransa, İtalya’da sıkıntılar had safhaya ulaştığı için acilen ve uygulanabilir çok sayıda tedbirler alınmıştır. Çocuk parası, doğum yardımlarının artırılması, evliliklerde kredi imkânları başta kolaylıklar sağlanması, çocuklu çalışanlara çalışma şartlarının iyileştirilmesi gibi. Ülkemizde de nüfus problemi çok kez dile getirildi. Problem gündeme iki şekilde taşınır oldu. Birincisi artış problemi! İkincisi azalış problemi.

Devlet başkanımız Recep Tayyip Erdoğan azalış durumunu defalarca gündeme getirip anlattı. Bir nikâh şahitliğinde başta en az 3 çocuk için çok sayıda tavsiyelerde bulundu. Yakın zamanda da ülkemiz nüfusunun yüzde bazında azaldığını anlattı.

Matematik kurallarına göre yazıyorum. Buna itiraz olunamaz. Tartışması yapılamaz. Evli insanlar dünyada arkalarından iki çocuk bıraksalar o zaman nüfus geriye gider. Nüfusun % 15’i evlenmiyor ve evlenemiyor. Evlenip de çocuğu olmayanların sayısı, çocuk yapmayanların ve bir çocuk yapanları sayısı oldukça kabarık. Bu durum gösteriyor ki burada % 5’lik oran ortaya çıkıyor. Bu yüzdelik rakamlar anlatıyor ki evli çiftler en azından 3-4 çocuk dünyaya getirmelidir.

Nüfusun çoğalmasını istemeyenlerin ileri sürdükleri en büyük mazeret şudur: Doğal kaynaklar yetersiz kalacaktır endişesidir. Bununla ilgili olarak da matematiksel bilgiler vereyim. Dünyanın % 40’ında modern tarım yapılmasına rağmen üretilen mahsulün yaklaşık % 30’u tüketiliyor. Geri kalanı ise çürüyor, çürütülüyor, tüketim dışında kalıyor.% 70 israf ve diğer şartlardan kaynaklanan kayıp olmasına rağmen gıda yetiyor. İfade edeyim: Dengesiz ve adaletsiz dağıtım nedeniyle bazı ülke insanının güç durumda kaldığını biliyoruz. Bu durum ve diğer şartların faturası insana çıkarılıyor. Yok efendim! Az çocuk, az masraf sloganıyla ortaya çıkılıyor. Dengesizlik ve adaletsizliğin bedelini niçin eşref-i mahlûkat olan insan ödesin? Bu soruyu gündeme taşıyan yok.

İlkokulda okurken Amerikan yardımı ile beslenme takviyesi yapılırdı. Süt (süttozu), unlu mamuller, yağ vs. yardımı ile öğrencilere yiyecek içecek dağıtılırdı. Bu yardım daha sonraları çalışanlara da yapıldı. O zamanlarda çok kere sormuştum: Amerika, onca nüfusuna bakıp ülkemize de hatırı sayılır yiyecek-içecek gönderiyor. Bu nasıl oluyor? Köyde yaz-kış çalışıyoruz. Karnımızı doyuramıyoruz dediğimde. Bir kişi, ”sen ne diyorsun. Amerika başka ülkelere de yardım gönderiyor. Ben, sana bir anlatımda bulunayım. Amerika’nın bir eyaletinde yetişen buğday, tüm dünyaya yetip artacak miktarda imiş. Ayrıca senin aklın erecektir. Dünya nüfusunun beslenmesi için denizlerin balıkları bile yeterli imiş.”

Kurallarla yaşanıldığında dünyanın yiyecek-içecek imkânları kat be kat nüfusa yetecektir. Ülkemiz için yazıyorum. Ülkemizde yıllık ekmek israfı, orta büyüklükte bir ülkeye yetecek ölçüdedir. Resmi verilere göre günde 6 milyon ekmek çöpe gidiyor. Bu 6 milyon insana yetecek ekmek anlamına geliyor.

Fakirlikten kurtulmak üzerine günlerce yazı yazdım. Orada çok sayıda konuları anlatmıştım. Tekrar anlatmayı düşünüyorum. Ülkemizin yararına olacaktır kanaatindeyim.

Bir sonraki konuda işsizlikten anlatacağım.

Devam edecek.

Buluşmak dileği ile…Hoşça kalınız.